Günlerdir bebeklerimi evde bırakıp işe gitmenin zorluğundan bahsediyorum. Her çalışan kadının başındaki sorun bu biliyorum, dediğim gibi ilk ben değilim, son da olmayacağım ve akademisyen anne olmak her ne kadar zor olsa da kolaylıkları da yok değil. Buna da şükür demeli.
Bu kadar sorun, özlem arasında işe başlamanın hiç mi iyi bir yanı yok? Var elbette, insan kendine bakmaya başlıyor. Evde eşofmanlarla dolaşan kadın gidip yerine her sabah saçıyla, makyajıyla uğraşan, giyimine özen gösteren kadın geliyor. Daha hareketli bir yaşama geçiş yapınca kilo verme de hızlanıyor.
Ama benim için en güzel yanı özendiğim diğer çiftler gibi sabah evden kocamla birlikte çıkıp akşam yine birlikte gelebilmek. Şimdiye kadar işten çıkıp cuma günü eve gelen, pazartesi yine geri dönen birisi olarak işgünlerinde kocamla birlikte evden çıkıp girmek nedir bilmezdim. Şimdi kocam her sabah beni gara bırakıyor, akşam da alıyor. Dönerken bazen markete uğruyoruz, yolda ne yaptın bugün diye konuşuyoruz. Apartmandaki özendiğim diğer çiftler gibi olduk resmen (özenilecek şey mi bulamadın diyebilirsiniz ama ben 6 yıl böyle yaşadım). İleride bebeklerim büyüyünce akşam şuraya uğrayalım, haydi şurda bir kahve içelim kısımları da gelir belki :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder